Dag 68 - Praha

Hihi. Ja, ik dacht, laat ik even ruim twee weken geen blog schrijven zodat iedereen denkt dat ik vet druk ben en zo en de tijd van mijn leven heb.

O wacht, dat is ook zo! Dat laatste dan, druk ben ik niet. :) Maar goed, ik zal nu een heel lange blog schrijven.

Wow, Split. Dat is lang geleden. Ik ben daar uiteindelijk drie nachten gebleven geloof ik, de dagen erna werd het alleen maar leuker. Alle Aussies & Kiwis die voor 1 nacht wel grappig waren (langer niet hoor) gingen de volgende dag weg en daarvoor kwamen mensen in de plaats die ook nuchter leuk waren. :) Onder ander een Nederlands meisje die al anderhalf jaar op reis was, 2 Australische jongens waarvan 1 op Freddy Mercury leek (hij wist zelf alleen niet wie Freddy Mercury was), een Canadees die ook iets van twee jaar weg was en een Amerikaans meisje uit Washington D.C.

De eennalaatste avond in Split was supertof. Het was een nationale feestdag, de viering van de onafhankelijkheid van Kroatie (volgens mij van de communisten, maar het zou ook veel verder terug kunnen zijn). Dat betekende in eerste instantie dat alles dicht was opeens, maar ook dat er 's avonds een concertje was bij een kerkje met Spaanse liedjes gezongen door mannen met Sombrero's. De link naar Kroatie en onafhankelijkheid was ver te zoeken, maar het was wel heel knus. Om een uur of twaalf wilden we eigenlijk gaan zwemmen, en aangezien het water nog twintig graden was gingen we dat ook maar doen. Dat was heel fijn, zo met de sterren en een flesje bier. :) De volgende dag deed ik niet veel meer, gechilld in het hostel, iedereen in gemaakt met PES2008 (ik ben echt te 1337) en meegegaan met de Australiers die vanaf de rotsen in de zee gingen springen. Ja. De een lift een beetje rond, en de ander springt vanaf 20 meter in het water terwijl je de bodem kan zien. Ieder zn meug.

De volgende dag wilde ik van Split naar Zagreb liften en dat was echt een zure sloot. Ik had aan de receptioniste van het hostel gevraagd welke bus naar de snelweg ging, en dat was dus niet de goede. Ik belandde in een dorpje vijf km buiten Split, aan de verkeerde kant richting Dubrovnik. Ik had geen idee wat ik moest doen, dus maar een bus teruggepakt na wat rondgevraagd te hebben, en daarna superlang gelopen. Dat was geen pretje. Op een gegeven moment kwam ik bij een tankstation maar daar kwam ik ook niet verder, zo'n twee uur gestaan met mijn bordje "ZAGREB" maar niemand stopte. Ook nog in mijn beste Duits wat Duitsers aangesproken maar die namen me ook niet mee. Ik verwachtte ergens nog een soort van schuldgevoel van Duitsers jegens andere Europeanen, maar nee hoor, dat is er tegenwoordig ook niet meer bij. Na twee uur besloot ik het maar eens met de duim te doen en. Ja. Binnen twee minuten stopte er een auto. Of je daar dan blij mee moet zijn. :) 't Probleem was dat ik niet bij de juiste snelweg kon komen omdat Split best afgelegen is, meer afgelegen dan het leek op mijn kaart. Deze kerel kon me gelukkig naar de tol brengen zodat ik vanaf daar verder kon liften.

Bij de tol werd ik na 45 minuten opgepikt door een Servier die in Budapest woonde en goed Engels sprak omdat hij een paar jaar in Londen had gewoond. Een lift direct naar Zagreb. Mijn motto "I'll get lucky, sometimes it will just take a bit longer to get lucky" lijkt nog steeds te werken. Dat gold echter niet voor hem, aangezien hij net voor Zagreb, bij de tol er achter kwam dat hij zijn ticket kwijt was en dus niet van de snelweg af kon. Arme man. Ik ging natuurlijk vrolijk verder, en werd binnen vijf minuten opgepikt door een jongen en een meisje die liften heel, heel erg gevaarlijk vonden en eigenlijk wilden dat ik het nooit meer zou doen. Nouja, ik leef nog steeds, dus ik vind het wel prima allemaal. Ik werd afgezet bij de tram, waarmee ik naar het centrum van Zagreb kon om mijn couchsurfinghost Gordana, een van de weinige dykes die ik kon vinden in Zagreb, te ontmoeten.

En vanaf daar ging het allemaal weer verder en dat schrijf ik morgen want ik heb geen zin meer! Dikke cliffhanger.

xoxo