Zo zie je maar weer. Je kan wel vierhonderdrieentwintig plannen maken voor alle toffe dingen die je wil doen, maar dan ligt oma opeens in het ziekenhuis en dan wil je terug.
Nouja, dat ga ik dus ook doen, vanmiddag op de trein, vanavond in Nunspeet. Supergek, en ook heel naar, en ik heb ook best wel even lekker lopen janken, maarja.
It is what it is.
xoxo
donderdag 29 oktober 2009
zondag 25 oktober 2009
Dag 69 - Praha [maar over Zagreb & Ljubljana]
Ja. Zagreb dus. Ik kwam dus uit de tram, op 't main square van Zagreb, waar ik Gordana zou ontmoeten. 't Begon gelijk goed want ze zat bier te drinken met haar potvriendinnen op het plein, hihi. Waar het in Nederland best aso is om op straat te drinken is het daar volkomen normaal, over het hele plein verspreid stonden groepjes mensen te chillen.
Het was gelijk al gezellig dus, en zo bleef het het hele weekend. Gordana en haar vrienden waren echt superchill en het was ook heel interessant om te zien hoe bewust iedereen zich daar is van zijn of haar seksualiteit. In Nederland is het (afgezien van bepaalde zwarte gaten) meestal zo dat het ophoudt bij 'ik ben gay'. Daar betekent het nog steeds dat je nog steeds een duidelijke (achtergestelde) minderheid bent. Mensen zijn echt ontzettend actief bezig om geaccepteerd te worden Gordana zat bijvoorbeeld in de organisatie van de Zagrebse Pride (ik zag foto's, 't ziet er net even wat anders uit dan in Amsterdam, iets minder eh, gezellig). Na dat gezien te hebben ben ik opeens wel blij met Nederland. Nouja, met Amsterdam.
Zagreb was dus vooral erg leuk door de mensen die ik heb ontmoet, niet zozeer door de stad (waar ik overigens ook niet bijzonder veel van gezien heb, maar dat maakt niet uit want er is ook niet zo heel veel te zien, van wat ik hoorde). Daarnaast heb ik ook nog een soort van nieuwe wetenschappelijke interesse bij mezelf ontdekt, doordat ik van een van de mensen daar, Amir, een publicatie kreeg over Sex/Gender studies. Superinteressant.
Toevalligerwijs ging hij ook naar Ljubljana, op dezelfde dag als ik en ik ging niet liften omdat het regende en de trein was goedkoop. Daar was ik behoorlijk blij om daar ik geen couchsurfinghost had in Ljubljana en ik het altijd enorm waardeer als ik met mensen ben die de stad goed kennen. Ook deze keer had het duidelijk nut. In Ljubljana is een plek om echt goed uit te gaan of om gewoon een biertje te drinken, een heel groot krakerscomplex genaamd Metelkova (geloof ik). Even om een beeld te schetsen, het is een heel groot plein met daaromheen allerlei gebouwen die dus gekraakt zijn, en overal graffiti en rare sculpturen en zo, best wel tof. 't Is de laatste jaren veel commercieler geworden, het zijn vooral clubs, er zit een hostel, maar er wonen ook nog steeds mensen. Amir kende dus iemand, en die kende een boel krakers dus uiteindelijk belandde ik de eerste avond in hun eh, 'huis', om wijn te drinken met wat anarchistische krakertjes. Ghe.
Hij ging de volgende dag weg, maar werd vervangen door een bekender iemand. Ik had uiteraard op facebook gezet dat ik in Ljubljana was, waarop Esme reageerde dat Inesa er ook was. Supertof! Ik ken Inesa nou ook weer niet zo goed maar het was heel gek en bizar en leuk om iemand van 'thuis' te zien na acht weken. En ze is heel tof dus dat helpt ook mee. En om Nederlands te praten, dat went nog steeds niet.
Ljubljana was verder echt heel leuk. Het is de kleinste stad waar ik geweest ben maar het staat zeker in mijn top 3 van deze reis. Het is superschattig en de sfeer is heel relaxt. Ondanks het feit dat er zo weinig mensen wonen is de diversiteit onder de jongeren behoorlijk groot, dat had ik niet verwacht. De laatste dag, toen Inesa en de vriend waar ze mee was weg waren, kwam ik twee Australische meisjes tegen in het hostel waar ik die middag nog een beetje mee rond heb gelopen en 's avonds mee heb gegeten en zo.
Ik zal zo snel mogelijk schrijven over Wenen!
xoxo
Het was gelijk al gezellig dus, en zo bleef het het hele weekend. Gordana en haar vrienden waren echt superchill en het was ook heel interessant om te zien hoe bewust iedereen zich daar is van zijn of haar seksualiteit. In Nederland is het (afgezien van bepaalde zwarte gaten) meestal zo dat het ophoudt bij 'ik ben gay'. Daar betekent het nog steeds dat je nog steeds een duidelijke (achtergestelde) minderheid bent. Mensen zijn echt ontzettend actief bezig om geaccepteerd te worden Gordana zat bijvoorbeeld in de organisatie van de Zagrebse Pride (ik zag foto's, 't ziet er net even wat anders uit dan in Amsterdam, iets minder eh, gezellig). Na dat gezien te hebben ben ik opeens wel blij met Nederland. Nouja, met Amsterdam.
Zagreb was dus vooral erg leuk door de mensen die ik heb ontmoet, niet zozeer door de stad (waar ik overigens ook niet bijzonder veel van gezien heb, maar dat maakt niet uit want er is ook niet zo heel veel te zien, van wat ik hoorde). Daarnaast heb ik ook nog een soort van nieuwe wetenschappelijke interesse bij mezelf ontdekt, doordat ik van een van de mensen daar, Amir, een publicatie kreeg over Sex/Gender studies. Superinteressant.
Toevalligerwijs ging hij ook naar Ljubljana, op dezelfde dag als ik en ik ging niet liften omdat het regende en de trein was goedkoop. Daar was ik behoorlijk blij om daar ik geen couchsurfinghost had in Ljubljana en ik het altijd enorm waardeer als ik met mensen ben die de stad goed kennen. Ook deze keer had het duidelijk nut. In Ljubljana is een plek om echt goed uit te gaan of om gewoon een biertje te drinken, een heel groot krakerscomplex genaamd Metelkova (geloof ik). Even om een beeld te schetsen, het is een heel groot plein met daaromheen allerlei gebouwen die dus gekraakt zijn, en overal graffiti en rare sculpturen en zo, best wel tof. 't Is de laatste jaren veel commercieler geworden, het zijn vooral clubs, er zit een hostel, maar er wonen ook nog steeds mensen. Amir kende dus iemand, en die kende een boel krakers dus uiteindelijk belandde ik de eerste avond in hun eh, 'huis', om wijn te drinken met wat anarchistische krakertjes. Ghe.
Hij ging de volgende dag weg, maar werd vervangen door een bekender iemand. Ik had uiteraard op facebook gezet dat ik in Ljubljana was, waarop Esme reageerde dat Inesa er ook was. Supertof! Ik ken Inesa nou ook weer niet zo goed maar het was heel gek en bizar en leuk om iemand van 'thuis' te zien na acht weken. En ze is heel tof dus dat helpt ook mee. En om Nederlands te praten, dat went nog steeds niet.
Ljubljana was verder echt heel leuk. Het is de kleinste stad waar ik geweest ben maar het staat zeker in mijn top 3 van deze reis. Het is superschattig en de sfeer is heel relaxt. Ondanks het feit dat er zo weinig mensen wonen is de diversiteit onder de jongeren behoorlijk groot, dat had ik niet verwacht. De laatste dag, toen Inesa en de vriend waar ze mee was weg waren, kwam ik twee Australische meisjes tegen in het hostel waar ik die middag nog een beetje mee rond heb gelopen en 's avonds mee heb gegeten en zo.
Ik zal zo snel mogelijk schrijven over Wenen!
xoxo
zaterdag 24 oktober 2009
Dag 68 - Praha
Hihi. Ja, ik dacht, laat ik even ruim twee weken geen blog schrijven zodat iedereen denkt dat ik vet druk ben en zo en de tijd van mijn leven heb.
O wacht, dat is ook zo! Dat laatste dan, druk ben ik niet. :) Maar goed, ik zal nu een heel lange blog schrijven.
Wow, Split. Dat is lang geleden. Ik ben daar uiteindelijk drie nachten gebleven geloof ik, de dagen erna werd het alleen maar leuker. Alle Aussies & Kiwis die voor 1 nacht wel grappig waren (langer niet hoor) gingen de volgende dag weg en daarvoor kwamen mensen in de plaats die ook nuchter leuk waren. :) Onder ander een Nederlands meisje die al anderhalf jaar op reis was, 2 Australische jongens waarvan 1 op Freddy Mercury leek (hij wist zelf alleen niet wie Freddy Mercury was), een Canadees die ook iets van twee jaar weg was en een Amerikaans meisje uit Washington D.C.
De eennalaatste avond in Split was supertof. Het was een nationale feestdag, de viering van de onafhankelijkheid van Kroatie (volgens mij van de communisten, maar het zou ook veel verder terug kunnen zijn). Dat betekende in eerste instantie dat alles dicht was opeens, maar ook dat er 's avonds een concertje was bij een kerkje met Spaanse liedjes gezongen door mannen met Sombrero's. De link naar Kroatie en onafhankelijkheid was ver te zoeken, maar het was wel heel knus. Om een uur of twaalf wilden we eigenlijk gaan zwemmen, en aangezien het water nog twintig graden was gingen we dat ook maar doen. Dat was heel fijn, zo met de sterren en een flesje bier. :) De volgende dag deed ik niet veel meer, gechilld in het hostel, iedereen in gemaakt met PES2008 (ik ben echt te 1337) en meegegaan met de Australiers die vanaf de rotsen in de zee gingen springen. Ja. De een lift een beetje rond, en de ander springt vanaf 20 meter in het water terwijl je de bodem kan zien. Ieder zn meug.
De volgende dag wilde ik van Split naar Zagreb liften en dat was echt een zure sloot. Ik had aan de receptioniste van het hostel gevraagd welke bus naar de snelweg ging, en dat was dus niet de goede. Ik belandde in een dorpje vijf km buiten Split, aan de verkeerde kant richting Dubrovnik. Ik had geen idee wat ik moest doen, dus maar een bus teruggepakt na wat rondgevraagd te hebben, en daarna superlang gelopen. Dat was geen pretje. Op een gegeven moment kwam ik bij een tankstation maar daar kwam ik ook niet verder, zo'n twee uur gestaan met mijn bordje "ZAGREB" maar niemand stopte. Ook nog in mijn beste Duits wat Duitsers aangesproken maar die namen me ook niet mee. Ik verwachtte ergens nog een soort van schuldgevoel van Duitsers jegens andere Europeanen, maar nee hoor, dat is er tegenwoordig ook niet meer bij. Na twee uur besloot ik het maar eens met de duim te doen en. Ja. Binnen twee minuten stopte er een auto. Of je daar dan blij mee moet zijn. :) 't Probleem was dat ik niet bij de juiste snelweg kon komen omdat Split best afgelegen is, meer afgelegen dan het leek op mijn kaart. Deze kerel kon me gelukkig naar de tol brengen zodat ik vanaf daar verder kon liften.
Bij de tol werd ik na 45 minuten opgepikt door een Servier die in Budapest woonde en goed Engels sprak omdat hij een paar jaar in Londen had gewoond. Een lift direct naar Zagreb. Mijn motto "I'll get lucky, sometimes it will just take a bit longer to get lucky" lijkt nog steeds te werken. Dat gold echter niet voor hem, aangezien hij net voor Zagreb, bij de tol er achter kwam dat hij zijn ticket kwijt was en dus niet van de snelweg af kon. Arme man. Ik ging natuurlijk vrolijk verder, en werd binnen vijf minuten opgepikt door een jongen en een meisje die liften heel, heel erg gevaarlijk vonden en eigenlijk wilden dat ik het nooit meer zou doen. Nouja, ik leef nog steeds, dus ik vind het wel prima allemaal. Ik werd afgezet bij de tram, waarmee ik naar het centrum van Zagreb kon om mijn couchsurfinghost Gordana, een van de weinige dykes die ik kon vinden in Zagreb, te ontmoeten.
En vanaf daar ging het allemaal weer verder en dat schrijf ik morgen want ik heb geen zin meer! Dikke cliffhanger.
xoxo
O wacht, dat is ook zo! Dat laatste dan, druk ben ik niet. :) Maar goed, ik zal nu een heel lange blog schrijven.
Wow, Split. Dat is lang geleden. Ik ben daar uiteindelijk drie nachten gebleven geloof ik, de dagen erna werd het alleen maar leuker. Alle Aussies & Kiwis die voor 1 nacht wel grappig waren (langer niet hoor) gingen de volgende dag weg en daarvoor kwamen mensen in de plaats die ook nuchter leuk waren. :) Onder ander een Nederlands meisje die al anderhalf jaar op reis was, 2 Australische jongens waarvan 1 op Freddy Mercury leek (hij wist zelf alleen niet wie Freddy Mercury was), een Canadees die ook iets van twee jaar weg was en een Amerikaans meisje uit Washington D.C.
De eennalaatste avond in Split was supertof. Het was een nationale feestdag, de viering van de onafhankelijkheid van Kroatie (volgens mij van de communisten, maar het zou ook veel verder terug kunnen zijn). Dat betekende in eerste instantie dat alles dicht was opeens, maar ook dat er 's avonds een concertje was bij een kerkje met Spaanse liedjes gezongen door mannen met Sombrero's. De link naar Kroatie en onafhankelijkheid was ver te zoeken, maar het was wel heel knus. Om een uur of twaalf wilden we eigenlijk gaan zwemmen, en aangezien het water nog twintig graden was gingen we dat ook maar doen. Dat was heel fijn, zo met de sterren en een flesje bier. :) De volgende dag deed ik niet veel meer, gechilld in het hostel, iedereen in gemaakt met PES2008 (ik ben echt te 1337) en meegegaan met de Australiers die vanaf de rotsen in de zee gingen springen. Ja. De een lift een beetje rond, en de ander springt vanaf 20 meter in het water terwijl je de bodem kan zien. Ieder zn meug.
De volgende dag wilde ik van Split naar Zagreb liften en dat was echt een zure sloot. Ik had aan de receptioniste van het hostel gevraagd welke bus naar de snelweg ging, en dat was dus niet de goede. Ik belandde in een dorpje vijf km buiten Split, aan de verkeerde kant richting Dubrovnik. Ik had geen idee wat ik moest doen, dus maar een bus teruggepakt na wat rondgevraagd te hebben, en daarna superlang gelopen. Dat was geen pretje. Op een gegeven moment kwam ik bij een tankstation maar daar kwam ik ook niet verder, zo'n twee uur gestaan met mijn bordje "ZAGREB" maar niemand stopte. Ook nog in mijn beste Duits wat Duitsers aangesproken maar die namen me ook niet mee. Ik verwachtte ergens nog een soort van schuldgevoel van Duitsers jegens andere Europeanen, maar nee hoor, dat is er tegenwoordig ook niet meer bij. Na twee uur besloot ik het maar eens met de duim te doen en. Ja. Binnen twee minuten stopte er een auto. Of je daar dan blij mee moet zijn. :) 't Probleem was dat ik niet bij de juiste snelweg kon komen omdat Split best afgelegen is, meer afgelegen dan het leek op mijn kaart. Deze kerel kon me gelukkig naar de tol brengen zodat ik vanaf daar verder kon liften.
Bij de tol werd ik na 45 minuten opgepikt door een Servier die in Budapest woonde en goed Engels sprak omdat hij een paar jaar in Londen had gewoond. Een lift direct naar Zagreb. Mijn motto "I'll get lucky, sometimes it will just take a bit longer to get lucky" lijkt nog steeds te werken. Dat gold echter niet voor hem, aangezien hij net voor Zagreb, bij de tol er achter kwam dat hij zijn ticket kwijt was en dus niet van de snelweg af kon. Arme man. Ik ging natuurlijk vrolijk verder, en werd binnen vijf minuten opgepikt door een jongen en een meisje die liften heel, heel erg gevaarlijk vonden en eigenlijk wilden dat ik het nooit meer zou doen. Nouja, ik leef nog steeds, dus ik vind het wel prima allemaal. Ik werd afgezet bij de tram, waarmee ik naar het centrum van Zagreb kon om mijn couchsurfinghost Gordana, een van de weinige dykes die ik kon vinden in Zagreb, te ontmoeten.
En vanaf daar ging het allemaal weer verder en dat schrijf ik morgen want ik heb geen zin meer! Dikke cliffhanger.
xoxo
woensdag 7 oktober 2009
Dag 51 - Split
Goed. Daar ben ik weer. Nu met een minder samengevatte maar nog steeds samengevatte versie van de afgelopen dagen.
Mostar was dus enigszins saai, er was niet veel te zien naast de Stari Most (old bridge), en qua toeristen waren er vooral oude mensen. Toen ik de laatste dag terugkwam in het hostel waren er gelukkig drie Britten, waar ik 's avonds een biertje mee ging drinken. Nouja, Britten zijn natuurlijk Britten, dus dan blijft het niet bij 1, en ik kwam er achter dat ik het Britse tempo niet helemaal bij kan houden. Op verschillende plekken gezeten, en op een gegeven moment belandden we om een of andere gekke reden in een supporters/hooligancafe van de fameuze voetbalclub "Velez Mostar". Alleen maar kaalkopjes in trainingspakken natuurlijk, dus ik voelde me gelijk thuis. Vooral toen ik "You never walk alone" mee kon zingen, en "Velez Mostar, Hiephoi!". Toch voelden we enigszins dat onze aanwezigheid en mijn bijdrage niet helemaal werden gewaardeerd dus op een gegeven moment toch maar weggegaan, om ergens wat te drinken te halen en dat te nuttigen in het hostel. Om een winkel te vinden die nog open was midden in de nacht was geen gemakkelijke taak, maar wel een hele uitdaging met een succesvol einde. Ik heb er ook nog een bijnaam aan overgehouden "the brave dutchman", omdat de Britten te schijterig waren om het aan iedereen op straat te vragen. 't Was al met al een goede laatste avond in Mostar. :)
De volgende dag liftte ik van Mostar naar Dubrovnik. Ik moest eerst vijf kilometer lopen met mijn backpack op mijn rug naar een goede liftspot, en dat was niet bepaald een pretje. Na een uur lopen hoopte ik natuurlijk snel opgepikt te worden, maar uiteraard gebeurde dat niet. Ik zag sowieso weinig mensen waarvn ik dacht: "daar wil ik wel bij in de auto". Ik besloot in totaal een uur te wachten en anders toch maar terug te lopen en een bus te nemen. Na 57 minuten werd ik opgepikt. Bizar. 't Was een man die naar Ston moest, in Kroatie, dus ik kon met hem de grens over tot vijftig km voor Dubrovnik. Vlak voor de grens werden we aangehouden door Bosnische politie die onze documenten wilde zien. Blijkbaar had ik geen stempel van Bosnie. Ik had al zo'n vermoeden, omdat ik met de bus van Belgrado naar Sarajevo ging, dus ze waren mijn stempel daar vergeten. Dat was verder niet echt een probleem, maar de agent zijn interesse was gewekt. Ik kreeg de meest bizarre vragen, in het Bosnisch natuurlijk, dus hij vroeg het aan de man waar ik mee liftte en die vertaalde het naar Duits. Of ik niet weggelopen was, of ik wel geld had, waarom ik niet met vrienden was, of ik geen vriendin had, dat soort shizzle. Echt belachelijk, maar goed, ik gaf maar gedwee antwoord, en dat was ook de beste oplossing want na een kwartier konden we verder.
Vijftig km voor Dubrovnik moest ik dus verder liften. Deze keer had ik wat meer geluk, na twintig minuten stopte er een auto met een gast en een chick van een jaar of 27. 't Meisje was Australisch maar oorspronkelijk Kroatisch. Verwonderlijk hoe behulpzaam mensen soms kunnen zijn. Ze hadden tijd over dus besloten eerst met de auto helemaal de bergen op te rijden zodat ik Dubrovnik van bovenaf kon zien. Heel tof, en het uitzicht was ook nog heel mooi ook. Daarna reden ze me naar het centrum zodat ik vanaf daar een plek kon vinden om te slapen. Ik kon geen hostel vinden dus ik liep maar gewoon een pension in om te vragen hoe duur een kamer was. De vrouw begon bij vijftig euro (350 kuna) voor twee nachten, en eindigde bij 200, na wat afdingen. Dat leek me prima, 14 euro was dan wel boven mijn budget maar ik had wel een eigen kamer, dus wat dat betreft is het goedkoop. Dubrovnik was dus erg mooi, maar ik heb maar 1 uur of zo in het oude stadsgedeelte rondgelopen, het was echt te toeristisch.
Ik was gisteren dan ook blij om verder te gaan naar Split. Maar ik moest eerst nog een lift krijgen. Wederom was het echt een bitch om naar een goede spot te komen, ik moest in principe omhoog, de bergen in naar de snelweg, met backpack en zo. Eenmaal boven was ik echt zeiknat van het zweet (nee, ik bespaar geen ranzige details), dus ik heb me eerst maar langs de weg omgekleed om vervolgens te beginnen. Na 2,5 uur in de brandende zon (ja, fucking 2,5 uur, liften is dus niet altijd de meest enerverende ervaring) stopte er eigenlijk een vrachtwagen die huurauto's vervoerde. De chauffeur was een Servier van 26 die wel veertig leek. Hij ging naar Zagreb en Ljubljana en zou dus langs Split gaan. Door zijn gebrekkige Engels waren we vrij snel uitgepraat, dus hij besloot wat "SERB MUSIC" te spelen, wat hij ook trots aankondigde. Nu heb ik al wat ervaring met "SERB MUSIC", en ik moet zeggen, ik word er over het algemeen niet vrolijk van. Eerst haperde de cd-speler nog, dus ik koesterde wat hoop, maar dat bleek tevergeefs omdat het na een paar minuten toch werkte. Hij besloot ook nog eens mee te gaan zingen, vals uiteraard, dus die vier uur leken een eeuwigheid te duren. :) Hij was wel heel vriendelijk verder, maar nouja, Balkanvriendelijkheid of zo. 50 km voor Split wilde hij zijn avondeten maken, en ik moest en zou mee-eten, terwijl ik eigenlijk geen honger had, en ik had al helemaal geen zin inbruine bonen, worst, brood en uit. Maar goed, het is moeilijk om nee te zeggen, omdat je dan echt superpersistent moet zijn en dus onbeleefd. Dus ik zei "Oke, ik eet een stukje", maar na elke hap was het weer "EAT! EAT! YOU NEED MUSCLE. YOU BECOME REAl MAN. CHOCOLATE AFTER BEANS. NOT BEFORE." dus daar kwam ik niet zo makkelijk vanaf. Op een gegeven moment besloot ik maar demonstratief op de grond te gaan zitten met een sigaret, waarop hij meewarig zijn hoofd schudde.
45 minuten later kwam ik toch nog heelhuids uit zijn vrachtwagen, tien kilometer voor split. Langs de snelweg gelopen, voorbij de tol, waar ik deze keer na vijf minuten een lift had naar de rand van het centrum van Split. Vanaf daar nam ik een bus en zo was ik vrij snel op de plaats van bestemming. Toch mooi dat de wachttijden elkaar telkens toch een beetje rechttrekken. In in het centrum kwam ik er al snel achter waar een hostel zat, dus dat was ook fijn. In het hostel zitten een stuk of 12 Australiers en eh, Nieuw-Zeelanders? Nouja, Aussies en Kiwis dus, die allemaal al een paar maanden op reis zijn. Best geinig, want het grootste gedeelte was stomdronken gisteravond, en ik was nuchter, dus ik heb me kapot gelachen. :) Nouja, ik ga zo maar eens de stad in, en morgen of overmorgen ga ik denk ik naar Zagreb. Ik weet het nog niet, eerst even zien wat ik van Split vind.
xoxo
Mostar was dus enigszins saai, er was niet veel te zien naast de Stari Most (old bridge), en qua toeristen waren er vooral oude mensen. Toen ik de laatste dag terugkwam in het hostel waren er gelukkig drie Britten, waar ik 's avonds een biertje mee ging drinken. Nouja, Britten zijn natuurlijk Britten, dus dan blijft het niet bij 1, en ik kwam er achter dat ik het Britse tempo niet helemaal bij kan houden. Op verschillende plekken gezeten, en op een gegeven moment belandden we om een of andere gekke reden in een supporters/hooligancafe van de fameuze voetbalclub "Velez Mostar". Alleen maar kaalkopjes in trainingspakken natuurlijk, dus ik voelde me gelijk thuis. Vooral toen ik "You never walk alone" mee kon zingen, en "Velez Mostar, Hiephoi!". Toch voelden we enigszins dat onze aanwezigheid en mijn bijdrage niet helemaal werden gewaardeerd dus op een gegeven moment toch maar weggegaan, om ergens wat te drinken te halen en dat te nuttigen in het hostel. Om een winkel te vinden die nog open was midden in de nacht was geen gemakkelijke taak, maar wel een hele uitdaging met een succesvol einde. Ik heb er ook nog een bijnaam aan overgehouden "the brave dutchman", omdat de Britten te schijterig waren om het aan iedereen op straat te vragen. 't Was al met al een goede laatste avond in Mostar. :)
De volgende dag liftte ik van Mostar naar Dubrovnik. Ik moest eerst vijf kilometer lopen met mijn backpack op mijn rug naar een goede liftspot, en dat was niet bepaald een pretje. Na een uur lopen hoopte ik natuurlijk snel opgepikt te worden, maar uiteraard gebeurde dat niet. Ik zag sowieso weinig mensen waarvn ik dacht: "daar wil ik wel bij in de auto". Ik besloot in totaal een uur te wachten en anders toch maar terug te lopen en een bus te nemen. Na 57 minuten werd ik opgepikt. Bizar. 't Was een man die naar Ston moest, in Kroatie, dus ik kon met hem de grens over tot vijftig km voor Dubrovnik. Vlak voor de grens werden we aangehouden door Bosnische politie die onze documenten wilde zien. Blijkbaar had ik geen stempel van Bosnie. Ik had al zo'n vermoeden, omdat ik met de bus van Belgrado naar Sarajevo ging, dus ze waren mijn stempel daar vergeten. Dat was verder niet echt een probleem, maar de agent zijn interesse was gewekt. Ik kreeg de meest bizarre vragen, in het Bosnisch natuurlijk, dus hij vroeg het aan de man waar ik mee liftte en die vertaalde het naar Duits. Of ik niet weggelopen was, of ik wel geld had, waarom ik niet met vrienden was, of ik geen vriendin had, dat soort shizzle. Echt belachelijk, maar goed, ik gaf maar gedwee antwoord, en dat was ook de beste oplossing want na een kwartier konden we verder.
Vijftig km voor Dubrovnik moest ik dus verder liften. Deze keer had ik wat meer geluk, na twintig minuten stopte er een auto met een gast en een chick van een jaar of 27. 't Meisje was Australisch maar oorspronkelijk Kroatisch. Verwonderlijk hoe behulpzaam mensen soms kunnen zijn. Ze hadden tijd over dus besloten eerst met de auto helemaal de bergen op te rijden zodat ik Dubrovnik van bovenaf kon zien. Heel tof, en het uitzicht was ook nog heel mooi ook. Daarna reden ze me naar het centrum zodat ik vanaf daar een plek kon vinden om te slapen. Ik kon geen hostel vinden dus ik liep maar gewoon een pension in om te vragen hoe duur een kamer was. De vrouw begon bij vijftig euro (350 kuna) voor twee nachten, en eindigde bij 200, na wat afdingen. Dat leek me prima, 14 euro was dan wel boven mijn budget maar ik had wel een eigen kamer, dus wat dat betreft is het goedkoop. Dubrovnik was dus erg mooi, maar ik heb maar 1 uur of zo in het oude stadsgedeelte rondgelopen, het was echt te toeristisch.
Ik was gisteren dan ook blij om verder te gaan naar Split. Maar ik moest eerst nog een lift krijgen. Wederom was het echt een bitch om naar een goede spot te komen, ik moest in principe omhoog, de bergen in naar de snelweg, met backpack en zo. Eenmaal boven was ik echt zeiknat van het zweet (nee, ik bespaar geen ranzige details), dus ik heb me eerst maar langs de weg omgekleed om vervolgens te beginnen. Na 2,5 uur in de brandende zon (ja, fucking 2,5 uur, liften is dus niet altijd de meest enerverende ervaring) stopte er eigenlijk een vrachtwagen die huurauto's vervoerde. De chauffeur was een Servier van 26 die wel veertig leek. Hij ging naar Zagreb en Ljubljana en zou dus langs Split gaan. Door zijn gebrekkige Engels waren we vrij snel uitgepraat, dus hij besloot wat "SERB MUSIC" te spelen, wat hij ook trots aankondigde. Nu heb ik al wat ervaring met "SERB MUSIC", en ik moet zeggen, ik word er over het algemeen niet vrolijk van. Eerst haperde de cd-speler nog, dus ik koesterde wat hoop, maar dat bleek tevergeefs omdat het na een paar minuten toch werkte. Hij besloot ook nog eens mee te gaan zingen, vals uiteraard, dus die vier uur leken een eeuwigheid te duren. :) Hij was wel heel vriendelijk verder, maar nouja, Balkanvriendelijkheid of zo. 50 km voor Split wilde hij zijn avondeten maken, en ik moest en zou mee-eten, terwijl ik eigenlijk geen honger had, en ik had al helemaal geen zin inbruine bonen, worst, brood en uit. Maar goed, het is moeilijk om nee te zeggen, omdat je dan echt superpersistent moet zijn en dus onbeleefd. Dus ik zei "Oke, ik eet een stukje", maar na elke hap was het weer "EAT! EAT! YOU NEED MUSCLE. YOU BECOME REAl MAN. CHOCOLATE AFTER BEANS. NOT BEFORE." dus daar kwam ik niet zo makkelijk vanaf. Op een gegeven moment besloot ik maar demonstratief op de grond te gaan zitten met een sigaret, waarop hij meewarig zijn hoofd schudde.
45 minuten later kwam ik toch nog heelhuids uit zijn vrachtwagen, tien kilometer voor split. Langs de snelweg gelopen, voorbij de tol, waar ik deze keer na vijf minuten een lift had naar de rand van het centrum van Split. Vanaf daar nam ik een bus en zo was ik vrij snel op de plaats van bestemming. Toch mooi dat de wachttijden elkaar telkens toch een beetje rechttrekken. In in het centrum kwam ik er al snel achter waar een hostel zat, dus dat was ook fijn. In het hostel zitten een stuk of 12 Australiers en eh, Nieuw-Zeelanders? Nouja, Aussies en Kiwis dus, die allemaal al een paar maanden op reis zijn. Best geinig, want het grootste gedeelte was stomdronken gisteravond, en ik was nuchter, dus ik heb me kapot gelachen. :) Nouja, ik ga zo maar eens de stad in, en morgen of overmorgen ga ik denk ik naar Zagreb. Ik weet het nog niet, eerst even zien wat ik van Split vind.
xoxo
maandag 5 oktober 2009
Dag 49 - Dubrovnik
Oke, even heel kort aangezien internet hier superduur is (net als alle ander dingen, eigenlijk). Mostar was leuk, beetje saai, maar ik heb me prima vermaakt. Nu ben ik in Dubrovnik, sinds gisteravond, en het is een van de mooiste plekken waar ik ooit was maar het is ook ontzettend verpest door het massatoerisme, dus ik erger me dood. Maar goed. Ik heb vandaag in de Adriatische zee gezwommen (in mn spijkerbroek). Morgen naar Split, als het goed is is het daar goedkoper.
Er komt snel een langer stukje, ik beloof het!
xoxo
Er komt snel een langer stukje, ik beloof het!
xoxo
Abonneren op:
Posts (Atom)