Zo zie je maar weer. Je kan wel vierhonderdrieentwintig plannen maken voor alle toffe dingen die je wil doen, maar dan ligt oma opeens in het ziekenhuis en dan wil je terug.
Nouja, dat ga ik dus ook doen, vanmiddag op de trein, vanavond in Nunspeet. Supergek, en ook heel naar, en ik heb ook best wel even lekker lopen janken, maarja.
It is what it is.
xoxo
donderdag 29 oktober 2009
zondag 25 oktober 2009
Dag 69 - Praha [maar over Zagreb & Ljubljana]
Ja. Zagreb dus. Ik kwam dus uit de tram, op 't main square van Zagreb, waar ik Gordana zou ontmoeten. 't Begon gelijk goed want ze zat bier te drinken met haar potvriendinnen op het plein, hihi. Waar het in Nederland best aso is om op straat te drinken is het daar volkomen normaal, over het hele plein verspreid stonden groepjes mensen te chillen.
Het was gelijk al gezellig dus, en zo bleef het het hele weekend. Gordana en haar vrienden waren echt superchill en het was ook heel interessant om te zien hoe bewust iedereen zich daar is van zijn of haar seksualiteit. In Nederland is het (afgezien van bepaalde zwarte gaten) meestal zo dat het ophoudt bij 'ik ben gay'. Daar betekent het nog steeds dat je nog steeds een duidelijke (achtergestelde) minderheid bent. Mensen zijn echt ontzettend actief bezig om geaccepteerd te worden Gordana zat bijvoorbeeld in de organisatie van de Zagrebse Pride (ik zag foto's, 't ziet er net even wat anders uit dan in Amsterdam, iets minder eh, gezellig). Na dat gezien te hebben ben ik opeens wel blij met Nederland. Nouja, met Amsterdam.
Zagreb was dus vooral erg leuk door de mensen die ik heb ontmoet, niet zozeer door de stad (waar ik overigens ook niet bijzonder veel van gezien heb, maar dat maakt niet uit want er is ook niet zo heel veel te zien, van wat ik hoorde). Daarnaast heb ik ook nog een soort van nieuwe wetenschappelijke interesse bij mezelf ontdekt, doordat ik van een van de mensen daar, Amir, een publicatie kreeg over Sex/Gender studies. Superinteressant.
Toevalligerwijs ging hij ook naar Ljubljana, op dezelfde dag als ik en ik ging niet liften omdat het regende en de trein was goedkoop. Daar was ik behoorlijk blij om daar ik geen couchsurfinghost had in Ljubljana en ik het altijd enorm waardeer als ik met mensen ben die de stad goed kennen. Ook deze keer had het duidelijk nut. In Ljubljana is een plek om echt goed uit te gaan of om gewoon een biertje te drinken, een heel groot krakerscomplex genaamd Metelkova (geloof ik). Even om een beeld te schetsen, het is een heel groot plein met daaromheen allerlei gebouwen die dus gekraakt zijn, en overal graffiti en rare sculpturen en zo, best wel tof. 't Is de laatste jaren veel commercieler geworden, het zijn vooral clubs, er zit een hostel, maar er wonen ook nog steeds mensen. Amir kende dus iemand, en die kende een boel krakers dus uiteindelijk belandde ik de eerste avond in hun eh, 'huis', om wijn te drinken met wat anarchistische krakertjes. Ghe.
Hij ging de volgende dag weg, maar werd vervangen door een bekender iemand. Ik had uiteraard op facebook gezet dat ik in Ljubljana was, waarop Esme reageerde dat Inesa er ook was. Supertof! Ik ken Inesa nou ook weer niet zo goed maar het was heel gek en bizar en leuk om iemand van 'thuis' te zien na acht weken. En ze is heel tof dus dat helpt ook mee. En om Nederlands te praten, dat went nog steeds niet.
Ljubljana was verder echt heel leuk. Het is de kleinste stad waar ik geweest ben maar het staat zeker in mijn top 3 van deze reis. Het is superschattig en de sfeer is heel relaxt. Ondanks het feit dat er zo weinig mensen wonen is de diversiteit onder de jongeren behoorlijk groot, dat had ik niet verwacht. De laatste dag, toen Inesa en de vriend waar ze mee was weg waren, kwam ik twee Australische meisjes tegen in het hostel waar ik die middag nog een beetje mee rond heb gelopen en 's avonds mee heb gegeten en zo.
Ik zal zo snel mogelijk schrijven over Wenen!
xoxo
Het was gelijk al gezellig dus, en zo bleef het het hele weekend. Gordana en haar vrienden waren echt superchill en het was ook heel interessant om te zien hoe bewust iedereen zich daar is van zijn of haar seksualiteit. In Nederland is het (afgezien van bepaalde zwarte gaten) meestal zo dat het ophoudt bij 'ik ben gay'. Daar betekent het nog steeds dat je nog steeds een duidelijke (achtergestelde) minderheid bent. Mensen zijn echt ontzettend actief bezig om geaccepteerd te worden Gordana zat bijvoorbeeld in de organisatie van de Zagrebse Pride (ik zag foto's, 't ziet er net even wat anders uit dan in Amsterdam, iets minder eh, gezellig). Na dat gezien te hebben ben ik opeens wel blij met Nederland. Nouja, met Amsterdam.
Zagreb was dus vooral erg leuk door de mensen die ik heb ontmoet, niet zozeer door de stad (waar ik overigens ook niet bijzonder veel van gezien heb, maar dat maakt niet uit want er is ook niet zo heel veel te zien, van wat ik hoorde). Daarnaast heb ik ook nog een soort van nieuwe wetenschappelijke interesse bij mezelf ontdekt, doordat ik van een van de mensen daar, Amir, een publicatie kreeg over Sex/Gender studies. Superinteressant.
Toevalligerwijs ging hij ook naar Ljubljana, op dezelfde dag als ik en ik ging niet liften omdat het regende en de trein was goedkoop. Daar was ik behoorlijk blij om daar ik geen couchsurfinghost had in Ljubljana en ik het altijd enorm waardeer als ik met mensen ben die de stad goed kennen. Ook deze keer had het duidelijk nut. In Ljubljana is een plek om echt goed uit te gaan of om gewoon een biertje te drinken, een heel groot krakerscomplex genaamd Metelkova (geloof ik). Even om een beeld te schetsen, het is een heel groot plein met daaromheen allerlei gebouwen die dus gekraakt zijn, en overal graffiti en rare sculpturen en zo, best wel tof. 't Is de laatste jaren veel commercieler geworden, het zijn vooral clubs, er zit een hostel, maar er wonen ook nog steeds mensen. Amir kende dus iemand, en die kende een boel krakers dus uiteindelijk belandde ik de eerste avond in hun eh, 'huis', om wijn te drinken met wat anarchistische krakertjes. Ghe.
Hij ging de volgende dag weg, maar werd vervangen door een bekender iemand. Ik had uiteraard op facebook gezet dat ik in Ljubljana was, waarop Esme reageerde dat Inesa er ook was. Supertof! Ik ken Inesa nou ook weer niet zo goed maar het was heel gek en bizar en leuk om iemand van 'thuis' te zien na acht weken. En ze is heel tof dus dat helpt ook mee. En om Nederlands te praten, dat went nog steeds niet.
Ljubljana was verder echt heel leuk. Het is de kleinste stad waar ik geweest ben maar het staat zeker in mijn top 3 van deze reis. Het is superschattig en de sfeer is heel relaxt. Ondanks het feit dat er zo weinig mensen wonen is de diversiteit onder de jongeren behoorlijk groot, dat had ik niet verwacht. De laatste dag, toen Inesa en de vriend waar ze mee was weg waren, kwam ik twee Australische meisjes tegen in het hostel waar ik die middag nog een beetje mee rond heb gelopen en 's avonds mee heb gegeten en zo.
Ik zal zo snel mogelijk schrijven over Wenen!
xoxo
zaterdag 24 oktober 2009
Dag 68 - Praha
Hihi. Ja, ik dacht, laat ik even ruim twee weken geen blog schrijven zodat iedereen denkt dat ik vet druk ben en zo en de tijd van mijn leven heb.
O wacht, dat is ook zo! Dat laatste dan, druk ben ik niet. :) Maar goed, ik zal nu een heel lange blog schrijven.
Wow, Split. Dat is lang geleden. Ik ben daar uiteindelijk drie nachten gebleven geloof ik, de dagen erna werd het alleen maar leuker. Alle Aussies & Kiwis die voor 1 nacht wel grappig waren (langer niet hoor) gingen de volgende dag weg en daarvoor kwamen mensen in de plaats die ook nuchter leuk waren. :) Onder ander een Nederlands meisje die al anderhalf jaar op reis was, 2 Australische jongens waarvan 1 op Freddy Mercury leek (hij wist zelf alleen niet wie Freddy Mercury was), een Canadees die ook iets van twee jaar weg was en een Amerikaans meisje uit Washington D.C.
De eennalaatste avond in Split was supertof. Het was een nationale feestdag, de viering van de onafhankelijkheid van Kroatie (volgens mij van de communisten, maar het zou ook veel verder terug kunnen zijn). Dat betekende in eerste instantie dat alles dicht was opeens, maar ook dat er 's avonds een concertje was bij een kerkje met Spaanse liedjes gezongen door mannen met Sombrero's. De link naar Kroatie en onafhankelijkheid was ver te zoeken, maar het was wel heel knus. Om een uur of twaalf wilden we eigenlijk gaan zwemmen, en aangezien het water nog twintig graden was gingen we dat ook maar doen. Dat was heel fijn, zo met de sterren en een flesje bier. :) De volgende dag deed ik niet veel meer, gechilld in het hostel, iedereen in gemaakt met PES2008 (ik ben echt te 1337) en meegegaan met de Australiers die vanaf de rotsen in de zee gingen springen. Ja. De een lift een beetje rond, en de ander springt vanaf 20 meter in het water terwijl je de bodem kan zien. Ieder zn meug.
De volgende dag wilde ik van Split naar Zagreb liften en dat was echt een zure sloot. Ik had aan de receptioniste van het hostel gevraagd welke bus naar de snelweg ging, en dat was dus niet de goede. Ik belandde in een dorpje vijf km buiten Split, aan de verkeerde kant richting Dubrovnik. Ik had geen idee wat ik moest doen, dus maar een bus teruggepakt na wat rondgevraagd te hebben, en daarna superlang gelopen. Dat was geen pretje. Op een gegeven moment kwam ik bij een tankstation maar daar kwam ik ook niet verder, zo'n twee uur gestaan met mijn bordje "ZAGREB" maar niemand stopte. Ook nog in mijn beste Duits wat Duitsers aangesproken maar die namen me ook niet mee. Ik verwachtte ergens nog een soort van schuldgevoel van Duitsers jegens andere Europeanen, maar nee hoor, dat is er tegenwoordig ook niet meer bij. Na twee uur besloot ik het maar eens met de duim te doen en. Ja. Binnen twee minuten stopte er een auto. Of je daar dan blij mee moet zijn. :) 't Probleem was dat ik niet bij de juiste snelweg kon komen omdat Split best afgelegen is, meer afgelegen dan het leek op mijn kaart. Deze kerel kon me gelukkig naar de tol brengen zodat ik vanaf daar verder kon liften.
Bij de tol werd ik na 45 minuten opgepikt door een Servier die in Budapest woonde en goed Engels sprak omdat hij een paar jaar in Londen had gewoond. Een lift direct naar Zagreb. Mijn motto "I'll get lucky, sometimes it will just take a bit longer to get lucky" lijkt nog steeds te werken. Dat gold echter niet voor hem, aangezien hij net voor Zagreb, bij de tol er achter kwam dat hij zijn ticket kwijt was en dus niet van de snelweg af kon. Arme man. Ik ging natuurlijk vrolijk verder, en werd binnen vijf minuten opgepikt door een jongen en een meisje die liften heel, heel erg gevaarlijk vonden en eigenlijk wilden dat ik het nooit meer zou doen. Nouja, ik leef nog steeds, dus ik vind het wel prima allemaal. Ik werd afgezet bij de tram, waarmee ik naar het centrum van Zagreb kon om mijn couchsurfinghost Gordana, een van de weinige dykes die ik kon vinden in Zagreb, te ontmoeten.
En vanaf daar ging het allemaal weer verder en dat schrijf ik morgen want ik heb geen zin meer! Dikke cliffhanger.
xoxo
O wacht, dat is ook zo! Dat laatste dan, druk ben ik niet. :) Maar goed, ik zal nu een heel lange blog schrijven.
Wow, Split. Dat is lang geleden. Ik ben daar uiteindelijk drie nachten gebleven geloof ik, de dagen erna werd het alleen maar leuker. Alle Aussies & Kiwis die voor 1 nacht wel grappig waren (langer niet hoor) gingen de volgende dag weg en daarvoor kwamen mensen in de plaats die ook nuchter leuk waren. :) Onder ander een Nederlands meisje die al anderhalf jaar op reis was, 2 Australische jongens waarvan 1 op Freddy Mercury leek (hij wist zelf alleen niet wie Freddy Mercury was), een Canadees die ook iets van twee jaar weg was en een Amerikaans meisje uit Washington D.C.
De eennalaatste avond in Split was supertof. Het was een nationale feestdag, de viering van de onafhankelijkheid van Kroatie (volgens mij van de communisten, maar het zou ook veel verder terug kunnen zijn). Dat betekende in eerste instantie dat alles dicht was opeens, maar ook dat er 's avonds een concertje was bij een kerkje met Spaanse liedjes gezongen door mannen met Sombrero's. De link naar Kroatie en onafhankelijkheid was ver te zoeken, maar het was wel heel knus. Om een uur of twaalf wilden we eigenlijk gaan zwemmen, en aangezien het water nog twintig graden was gingen we dat ook maar doen. Dat was heel fijn, zo met de sterren en een flesje bier. :) De volgende dag deed ik niet veel meer, gechilld in het hostel, iedereen in gemaakt met PES2008 (ik ben echt te 1337) en meegegaan met de Australiers die vanaf de rotsen in de zee gingen springen. Ja. De een lift een beetje rond, en de ander springt vanaf 20 meter in het water terwijl je de bodem kan zien. Ieder zn meug.
De volgende dag wilde ik van Split naar Zagreb liften en dat was echt een zure sloot. Ik had aan de receptioniste van het hostel gevraagd welke bus naar de snelweg ging, en dat was dus niet de goede. Ik belandde in een dorpje vijf km buiten Split, aan de verkeerde kant richting Dubrovnik. Ik had geen idee wat ik moest doen, dus maar een bus teruggepakt na wat rondgevraagd te hebben, en daarna superlang gelopen. Dat was geen pretje. Op een gegeven moment kwam ik bij een tankstation maar daar kwam ik ook niet verder, zo'n twee uur gestaan met mijn bordje "ZAGREB" maar niemand stopte. Ook nog in mijn beste Duits wat Duitsers aangesproken maar die namen me ook niet mee. Ik verwachtte ergens nog een soort van schuldgevoel van Duitsers jegens andere Europeanen, maar nee hoor, dat is er tegenwoordig ook niet meer bij. Na twee uur besloot ik het maar eens met de duim te doen en. Ja. Binnen twee minuten stopte er een auto. Of je daar dan blij mee moet zijn. :) 't Probleem was dat ik niet bij de juiste snelweg kon komen omdat Split best afgelegen is, meer afgelegen dan het leek op mijn kaart. Deze kerel kon me gelukkig naar de tol brengen zodat ik vanaf daar verder kon liften.
Bij de tol werd ik na 45 minuten opgepikt door een Servier die in Budapest woonde en goed Engels sprak omdat hij een paar jaar in Londen had gewoond. Een lift direct naar Zagreb. Mijn motto "I'll get lucky, sometimes it will just take a bit longer to get lucky" lijkt nog steeds te werken. Dat gold echter niet voor hem, aangezien hij net voor Zagreb, bij de tol er achter kwam dat hij zijn ticket kwijt was en dus niet van de snelweg af kon. Arme man. Ik ging natuurlijk vrolijk verder, en werd binnen vijf minuten opgepikt door een jongen en een meisje die liften heel, heel erg gevaarlijk vonden en eigenlijk wilden dat ik het nooit meer zou doen. Nouja, ik leef nog steeds, dus ik vind het wel prima allemaal. Ik werd afgezet bij de tram, waarmee ik naar het centrum van Zagreb kon om mijn couchsurfinghost Gordana, een van de weinige dykes die ik kon vinden in Zagreb, te ontmoeten.
En vanaf daar ging het allemaal weer verder en dat schrijf ik morgen want ik heb geen zin meer! Dikke cliffhanger.
xoxo
woensdag 7 oktober 2009
Dag 51 - Split
Goed. Daar ben ik weer. Nu met een minder samengevatte maar nog steeds samengevatte versie van de afgelopen dagen.
Mostar was dus enigszins saai, er was niet veel te zien naast de Stari Most (old bridge), en qua toeristen waren er vooral oude mensen. Toen ik de laatste dag terugkwam in het hostel waren er gelukkig drie Britten, waar ik 's avonds een biertje mee ging drinken. Nouja, Britten zijn natuurlijk Britten, dus dan blijft het niet bij 1, en ik kwam er achter dat ik het Britse tempo niet helemaal bij kan houden. Op verschillende plekken gezeten, en op een gegeven moment belandden we om een of andere gekke reden in een supporters/hooligancafe van de fameuze voetbalclub "Velez Mostar". Alleen maar kaalkopjes in trainingspakken natuurlijk, dus ik voelde me gelijk thuis. Vooral toen ik "You never walk alone" mee kon zingen, en "Velez Mostar, Hiephoi!". Toch voelden we enigszins dat onze aanwezigheid en mijn bijdrage niet helemaal werden gewaardeerd dus op een gegeven moment toch maar weggegaan, om ergens wat te drinken te halen en dat te nuttigen in het hostel. Om een winkel te vinden die nog open was midden in de nacht was geen gemakkelijke taak, maar wel een hele uitdaging met een succesvol einde. Ik heb er ook nog een bijnaam aan overgehouden "the brave dutchman", omdat de Britten te schijterig waren om het aan iedereen op straat te vragen. 't Was al met al een goede laatste avond in Mostar. :)
De volgende dag liftte ik van Mostar naar Dubrovnik. Ik moest eerst vijf kilometer lopen met mijn backpack op mijn rug naar een goede liftspot, en dat was niet bepaald een pretje. Na een uur lopen hoopte ik natuurlijk snel opgepikt te worden, maar uiteraard gebeurde dat niet. Ik zag sowieso weinig mensen waarvn ik dacht: "daar wil ik wel bij in de auto". Ik besloot in totaal een uur te wachten en anders toch maar terug te lopen en een bus te nemen. Na 57 minuten werd ik opgepikt. Bizar. 't Was een man die naar Ston moest, in Kroatie, dus ik kon met hem de grens over tot vijftig km voor Dubrovnik. Vlak voor de grens werden we aangehouden door Bosnische politie die onze documenten wilde zien. Blijkbaar had ik geen stempel van Bosnie. Ik had al zo'n vermoeden, omdat ik met de bus van Belgrado naar Sarajevo ging, dus ze waren mijn stempel daar vergeten. Dat was verder niet echt een probleem, maar de agent zijn interesse was gewekt. Ik kreeg de meest bizarre vragen, in het Bosnisch natuurlijk, dus hij vroeg het aan de man waar ik mee liftte en die vertaalde het naar Duits. Of ik niet weggelopen was, of ik wel geld had, waarom ik niet met vrienden was, of ik geen vriendin had, dat soort shizzle. Echt belachelijk, maar goed, ik gaf maar gedwee antwoord, en dat was ook de beste oplossing want na een kwartier konden we verder.
Vijftig km voor Dubrovnik moest ik dus verder liften. Deze keer had ik wat meer geluk, na twintig minuten stopte er een auto met een gast en een chick van een jaar of 27. 't Meisje was Australisch maar oorspronkelijk Kroatisch. Verwonderlijk hoe behulpzaam mensen soms kunnen zijn. Ze hadden tijd over dus besloten eerst met de auto helemaal de bergen op te rijden zodat ik Dubrovnik van bovenaf kon zien. Heel tof, en het uitzicht was ook nog heel mooi ook. Daarna reden ze me naar het centrum zodat ik vanaf daar een plek kon vinden om te slapen. Ik kon geen hostel vinden dus ik liep maar gewoon een pension in om te vragen hoe duur een kamer was. De vrouw begon bij vijftig euro (350 kuna) voor twee nachten, en eindigde bij 200, na wat afdingen. Dat leek me prima, 14 euro was dan wel boven mijn budget maar ik had wel een eigen kamer, dus wat dat betreft is het goedkoop. Dubrovnik was dus erg mooi, maar ik heb maar 1 uur of zo in het oude stadsgedeelte rondgelopen, het was echt te toeristisch.
Ik was gisteren dan ook blij om verder te gaan naar Split. Maar ik moest eerst nog een lift krijgen. Wederom was het echt een bitch om naar een goede spot te komen, ik moest in principe omhoog, de bergen in naar de snelweg, met backpack en zo. Eenmaal boven was ik echt zeiknat van het zweet (nee, ik bespaar geen ranzige details), dus ik heb me eerst maar langs de weg omgekleed om vervolgens te beginnen. Na 2,5 uur in de brandende zon (ja, fucking 2,5 uur, liften is dus niet altijd de meest enerverende ervaring) stopte er eigenlijk een vrachtwagen die huurauto's vervoerde. De chauffeur was een Servier van 26 die wel veertig leek. Hij ging naar Zagreb en Ljubljana en zou dus langs Split gaan. Door zijn gebrekkige Engels waren we vrij snel uitgepraat, dus hij besloot wat "SERB MUSIC" te spelen, wat hij ook trots aankondigde. Nu heb ik al wat ervaring met "SERB MUSIC", en ik moet zeggen, ik word er over het algemeen niet vrolijk van. Eerst haperde de cd-speler nog, dus ik koesterde wat hoop, maar dat bleek tevergeefs omdat het na een paar minuten toch werkte. Hij besloot ook nog eens mee te gaan zingen, vals uiteraard, dus die vier uur leken een eeuwigheid te duren. :) Hij was wel heel vriendelijk verder, maar nouja, Balkanvriendelijkheid of zo. 50 km voor Split wilde hij zijn avondeten maken, en ik moest en zou mee-eten, terwijl ik eigenlijk geen honger had, en ik had al helemaal geen zin inbruine bonen, worst, brood en uit. Maar goed, het is moeilijk om nee te zeggen, omdat je dan echt superpersistent moet zijn en dus onbeleefd. Dus ik zei "Oke, ik eet een stukje", maar na elke hap was het weer "EAT! EAT! YOU NEED MUSCLE. YOU BECOME REAl MAN. CHOCOLATE AFTER BEANS. NOT BEFORE." dus daar kwam ik niet zo makkelijk vanaf. Op een gegeven moment besloot ik maar demonstratief op de grond te gaan zitten met een sigaret, waarop hij meewarig zijn hoofd schudde.
45 minuten later kwam ik toch nog heelhuids uit zijn vrachtwagen, tien kilometer voor split. Langs de snelweg gelopen, voorbij de tol, waar ik deze keer na vijf minuten een lift had naar de rand van het centrum van Split. Vanaf daar nam ik een bus en zo was ik vrij snel op de plaats van bestemming. Toch mooi dat de wachttijden elkaar telkens toch een beetje rechttrekken. In in het centrum kwam ik er al snel achter waar een hostel zat, dus dat was ook fijn. In het hostel zitten een stuk of 12 Australiers en eh, Nieuw-Zeelanders? Nouja, Aussies en Kiwis dus, die allemaal al een paar maanden op reis zijn. Best geinig, want het grootste gedeelte was stomdronken gisteravond, en ik was nuchter, dus ik heb me kapot gelachen. :) Nouja, ik ga zo maar eens de stad in, en morgen of overmorgen ga ik denk ik naar Zagreb. Ik weet het nog niet, eerst even zien wat ik van Split vind.
xoxo
Mostar was dus enigszins saai, er was niet veel te zien naast de Stari Most (old bridge), en qua toeristen waren er vooral oude mensen. Toen ik de laatste dag terugkwam in het hostel waren er gelukkig drie Britten, waar ik 's avonds een biertje mee ging drinken. Nouja, Britten zijn natuurlijk Britten, dus dan blijft het niet bij 1, en ik kwam er achter dat ik het Britse tempo niet helemaal bij kan houden. Op verschillende plekken gezeten, en op een gegeven moment belandden we om een of andere gekke reden in een supporters/hooligancafe van de fameuze voetbalclub "Velez Mostar". Alleen maar kaalkopjes in trainingspakken natuurlijk, dus ik voelde me gelijk thuis. Vooral toen ik "You never walk alone" mee kon zingen, en "Velez Mostar, Hiephoi!". Toch voelden we enigszins dat onze aanwezigheid en mijn bijdrage niet helemaal werden gewaardeerd dus op een gegeven moment toch maar weggegaan, om ergens wat te drinken te halen en dat te nuttigen in het hostel. Om een winkel te vinden die nog open was midden in de nacht was geen gemakkelijke taak, maar wel een hele uitdaging met een succesvol einde. Ik heb er ook nog een bijnaam aan overgehouden "the brave dutchman", omdat de Britten te schijterig waren om het aan iedereen op straat te vragen. 't Was al met al een goede laatste avond in Mostar. :)
De volgende dag liftte ik van Mostar naar Dubrovnik. Ik moest eerst vijf kilometer lopen met mijn backpack op mijn rug naar een goede liftspot, en dat was niet bepaald een pretje. Na een uur lopen hoopte ik natuurlijk snel opgepikt te worden, maar uiteraard gebeurde dat niet. Ik zag sowieso weinig mensen waarvn ik dacht: "daar wil ik wel bij in de auto". Ik besloot in totaal een uur te wachten en anders toch maar terug te lopen en een bus te nemen. Na 57 minuten werd ik opgepikt. Bizar. 't Was een man die naar Ston moest, in Kroatie, dus ik kon met hem de grens over tot vijftig km voor Dubrovnik. Vlak voor de grens werden we aangehouden door Bosnische politie die onze documenten wilde zien. Blijkbaar had ik geen stempel van Bosnie. Ik had al zo'n vermoeden, omdat ik met de bus van Belgrado naar Sarajevo ging, dus ze waren mijn stempel daar vergeten. Dat was verder niet echt een probleem, maar de agent zijn interesse was gewekt. Ik kreeg de meest bizarre vragen, in het Bosnisch natuurlijk, dus hij vroeg het aan de man waar ik mee liftte en die vertaalde het naar Duits. Of ik niet weggelopen was, of ik wel geld had, waarom ik niet met vrienden was, of ik geen vriendin had, dat soort shizzle. Echt belachelijk, maar goed, ik gaf maar gedwee antwoord, en dat was ook de beste oplossing want na een kwartier konden we verder.
Vijftig km voor Dubrovnik moest ik dus verder liften. Deze keer had ik wat meer geluk, na twintig minuten stopte er een auto met een gast en een chick van een jaar of 27. 't Meisje was Australisch maar oorspronkelijk Kroatisch. Verwonderlijk hoe behulpzaam mensen soms kunnen zijn. Ze hadden tijd over dus besloten eerst met de auto helemaal de bergen op te rijden zodat ik Dubrovnik van bovenaf kon zien. Heel tof, en het uitzicht was ook nog heel mooi ook. Daarna reden ze me naar het centrum zodat ik vanaf daar een plek kon vinden om te slapen. Ik kon geen hostel vinden dus ik liep maar gewoon een pension in om te vragen hoe duur een kamer was. De vrouw begon bij vijftig euro (350 kuna) voor twee nachten, en eindigde bij 200, na wat afdingen. Dat leek me prima, 14 euro was dan wel boven mijn budget maar ik had wel een eigen kamer, dus wat dat betreft is het goedkoop. Dubrovnik was dus erg mooi, maar ik heb maar 1 uur of zo in het oude stadsgedeelte rondgelopen, het was echt te toeristisch.
Ik was gisteren dan ook blij om verder te gaan naar Split. Maar ik moest eerst nog een lift krijgen. Wederom was het echt een bitch om naar een goede spot te komen, ik moest in principe omhoog, de bergen in naar de snelweg, met backpack en zo. Eenmaal boven was ik echt zeiknat van het zweet (nee, ik bespaar geen ranzige details), dus ik heb me eerst maar langs de weg omgekleed om vervolgens te beginnen. Na 2,5 uur in de brandende zon (ja, fucking 2,5 uur, liften is dus niet altijd de meest enerverende ervaring) stopte er eigenlijk een vrachtwagen die huurauto's vervoerde. De chauffeur was een Servier van 26 die wel veertig leek. Hij ging naar Zagreb en Ljubljana en zou dus langs Split gaan. Door zijn gebrekkige Engels waren we vrij snel uitgepraat, dus hij besloot wat "SERB MUSIC" te spelen, wat hij ook trots aankondigde. Nu heb ik al wat ervaring met "SERB MUSIC", en ik moet zeggen, ik word er over het algemeen niet vrolijk van. Eerst haperde de cd-speler nog, dus ik koesterde wat hoop, maar dat bleek tevergeefs omdat het na een paar minuten toch werkte. Hij besloot ook nog eens mee te gaan zingen, vals uiteraard, dus die vier uur leken een eeuwigheid te duren. :) Hij was wel heel vriendelijk verder, maar nouja, Balkanvriendelijkheid of zo. 50 km voor Split wilde hij zijn avondeten maken, en ik moest en zou mee-eten, terwijl ik eigenlijk geen honger had, en ik had al helemaal geen zin inbruine bonen, worst, brood en uit. Maar goed, het is moeilijk om nee te zeggen, omdat je dan echt superpersistent moet zijn en dus onbeleefd. Dus ik zei "Oke, ik eet een stukje", maar na elke hap was het weer "EAT! EAT! YOU NEED MUSCLE. YOU BECOME REAl MAN. CHOCOLATE AFTER BEANS. NOT BEFORE." dus daar kwam ik niet zo makkelijk vanaf. Op een gegeven moment besloot ik maar demonstratief op de grond te gaan zitten met een sigaret, waarop hij meewarig zijn hoofd schudde.
45 minuten later kwam ik toch nog heelhuids uit zijn vrachtwagen, tien kilometer voor split. Langs de snelweg gelopen, voorbij de tol, waar ik deze keer na vijf minuten een lift had naar de rand van het centrum van Split. Vanaf daar nam ik een bus en zo was ik vrij snel op de plaats van bestemming. Toch mooi dat de wachttijden elkaar telkens toch een beetje rechttrekken. In in het centrum kwam ik er al snel achter waar een hostel zat, dus dat was ook fijn. In het hostel zitten een stuk of 12 Australiers en eh, Nieuw-Zeelanders? Nouja, Aussies en Kiwis dus, die allemaal al een paar maanden op reis zijn. Best geinig, want het grootste gedeelte was stomdronken gisteravond, en ik was nuchter, dus ik heb me kapot gelachen. :) Nouja, ik ga zo maar eens de stad in, en morgen of overmorgen ga ik denk ik naar Zagreb. Ik weet het nog niet, eerst even zien wat ik van Split vind.
xoxo
maandag 5 oktober 2009
Dag 49 - Dubrovnik
Oke, even heel kort aangezien internet hier superduur is (net als alle ander dingen, eigenlijk). Mostar was leuk, beetje saai, maar ik heb me prima vermaakt. Nu ben ik in Dubrovnik, sinds gisteravond, en het is een van de mooiste plekken waar ik ooit was maar het is ook ontzettend verpest door het massatoerisme, dus ik erger me dood. Maar goed. Ik heb vandaag in de Adriatische zee gezwommen (in mn spijkerbroek). Morgen naar Split, als het goed is is het daar goedkoper.
Er komt snel een langer stukje, ik beloof het!
xoxo
Er komt snel een langer stukje, ik beloof het!
xoxo
woensdag 30 september 2009
Dag 44 - Sarajevo
De tussenstand
- 5291 kilometer -
2675 gelift
1218 gevlogen
1105 per bus
293 getreind
Even snel hoor. Belgrado was leuk, maar vooral om de mensen die ik er ontmoette en niet zo zeer om de stad. De sfeer op straat was ongemakkelijk. De stad zelf is wel mooi (al zegt Wikipedia dat het lelijk is :/), er zijn genoeg mooie gebouwen, afgewisseld met gebouwen die nog steeds niet gerenoveerd zijn na de oorlog, half vernietigd en inmiddels al begroeid met planten. Ik kreeg er een beetje een post-humanity gevoel van of zo, ik vond het wel tof.
Gisteren met de bus naar Sarajevo gegaan, omdat het niet te liften is aangezien je door de bergen moet en er geen snelweg is. De reis duurde zo'n 7 1/2 uur terwijl het maar 300 km is. Het was wel een ontzettend mooie route, dus het was niet vervelend. :) De bus bracht ons uiteraard niet naar het centrum maar naar het Servische gedeelte van Sarajevo (-_-). 't Was vrij onduidelijk hoe naar het centrum te gaan maar ik kwam een Noorse chick en een Duitse gast tegen dus daar heb ik een taxi mee gedeeld naar een hostel wat zij hadden opgeschreven. Dat hostel zat vol, maar ze belden een ander hostel voor ons, die blijkbaar enorm om gasten verlegen waren aangezien ze helemaal een taxi stuurden om ons op te halen en die ook betaalden. Nouja, prima. We zijn inderdaad de enige gasten hier, en voor die 10 euro slaap ik nu op een 2persoonskamer in mijn eentje, terwijl dat normaal de prijs is voor een dorm. Best relaxt. Gisteravond daarna wat gegeten in de stad en wat gedronken bij een foute touristenplek. Maar het was wel leuk. Zo ga ik de stad maar in, en ik heb eigenlijk geen idee wat ik ga doen, ik heb al wat basic sights gezien toen we gisteravond door de stad slenterden. De sfeer is hier trouwens tig keer beter, en de stad zelf is helemaal niet wat ik er van had verwacht, eigenlijk. Het is heel mooi, en dat had ik wel verwacht, maar dan meer interessant-mooi en niet gewoon mooi-mooi. En dat is het tot nog toe wel. Dus ik ben benieuwd of dat nog veranderd. Het doet me een beetje denken aan Istanbul (en niet alleen door de moskees), en dat is goed, want Istanbul is tof. Nouja, ik ga zo de stad maar eens in. :)
xoxo
- 5291 kilometer -
2675 gelift
1218 gevlogen
1105 per bus
293 getreind
Even snel hoor. Belgrado was leuk, maar vooral om de mensen die ik er ontmoette en niet zo zeer om de stad. De sfeer op straat was ongemakkelijk. De stad zelf is wel mooi (al zegt Wikipedia dat het lelijk is :/), er zijn genoeg mooie gebouwen, afgewisseld met gebouwen die nog steeds niet gerenoveerd zijn na de oorlog, half vernietigd en inmiddels al begroeid met planten. Ik kreeg er een beetje een post-humanity gevoel van of zo, ik vond het wel tof.
Gisteren met de bus naar Sarajevo gegaan, omdat het niet te liften is aangezien je door de bergen moet en er geen snelweg is. De reis duurde zo'n 7 1/2 uur terwijl het maar 300 km is. Het was wel een ontzettend mooie route, dus het was niet vervelend. :) De bus bracht ons uiteraard niet naar het centrum maar naar het Servische gedeelte van Sarajevo (-_-). 't Was vrij onduidelijk hoe naar het centrum te gaan maar ik kwam een Noorse chick en een Duitse gast tegen dus daar heb ik een taxi mee gedeeld naar een hostel wat zij hadden opgeschreven. Dat hostel zat vol, maar ze belden een ander hostel voor ons, die blijkbaar enorm om gasten verlegen waren aangezien ze helemaal een taxi stuurden om ons op te halen en die ook betaalden. Nouja, prima. We zijn inderdaad de enige gasten hier, en voor die 10 euro slaap ik nu op een 2persoonskamer in mijn eentje, terwijl dat normaal de prijs is voor een dorm. Best relaxt. Gisteravond daarna wat gegeten in de stad en wat gedronken bij een foute touristenplek. Maar het was wel leuk. Zo ga ik de stad maar in, en ik heb eigenlijk geen idee wat ik ga doen, ik heb al wat basic sights gezien toen we gisteravond door de stad slenterden. De sfeer is hier trouwens tig keer beter, en de stad zelf is helemaal niet wat ik er van had verwacht, eigenlijk. Het is heel mooi, en dat had ik wel verwacht, maar dan meer interessant-mooi en niet gewoon mooi-mooi. En dat is het tot nog toe wel. Dus ik ben benieuwd of dat nog veranderd. Het doet me een beetje denken aan Istanbul (en niet alleen door de moskees), en dat is goed, want Istanbul is tof. Nouja, ik ga zo de stad maar eens in. :)
xoxo
woensdag 23 september 2009
Dag 37 - Budapest
Oeps, het is een beetje lang geleden dat ik wat schreef. Maar goed, meestal als ik de computer zit wil ik gewoon chill op facebook en zo, en als ik wat moet doen zend ik couchsurfingrequests en dan heb ik vaak geen zin meer ook nog een blog te moeten schrijven. Ik schrijf ook niet in mijn journal ding, dus ik ben net zo inconsequent en lui als normaal. :)
Anyway, ik was bij Warschau. Goed, ik liftte dus met die Hongaar naar Krakau, en dat ging vreselijk. In totaal zijn we 8 uur bezig geweest waarvan we 3,5 uur in een auto zaten. Lang gewacht dus. Maar goed, ik kwam om half tien of zo aan in Krakau dus dat was verder wel oke.
Het was superfijn om weer in Krakau te zijn, ik hoefde eindelijk niet meer eindeloos rond te wandelen om alles te bekijken omdat ik dat al gedaan had. Het enige wat ik gedaan heb is dan ook eh, uitslapen, naar het hostel gaan waar Joanna werkt om te internetten en daar met mensen te praten, en naar Miejsce gaan om Bercherovka te drinken en om met nog meer mensen te praten. Eindelijk niet meer die standaardvragen de hele tijd maar gewoon leuk. Het voelde een beetje als een soort van surrogaatthuis. Of zo.
Goed, ik bleef in Krakau van dinsdag tot zaterdag. Zaterdag wilde ik naar Budapest liften maar ik begon veel te laat, om een uur of 2 en in het begin stond ik op een slechte spot dus ik begon om vier uur pas echt. Dus dat ging nooit meer lukken natuurlijk. Om half vijf maar een lift aangenomen voor 60 km. Daar schoot ik eigenlijk niet veel mee op omdat ik toen om een uur of zeven op de weg stond richting Budapest, in de kou en er reden bijna geen auto's.. Op een gegeven moment stopte er gelukkig een auto, maar die mensen gingen naar Presov. Dat is dus zeg maar de andere kant van Slowakije dan waar ik heen moest (ze hadden de verkeerde afslag genomen), maar ik besloot de lift maar aan te nemen omdat ik dan in ieder geval ergens kwam en zodat ik de volgende dag makkelijker kon liften, omdat er een snelweg was direct naar Budapest vanaf Presov, via Kosice. De mensen waar ik bij in de auto zat waren zo vriendelijk om me bij een cheapass shabby kuthotel te dumpen, dus ik had in ieder geval een slaapplek. Meer kan ik er ook niet over zeggen want het was er vreselijk, sfeerloos, gekke mensen die er bleven en de mensen die er werkten waren echt superonvriendelijk.
De volgende dag ging ik dan ook maar zo snel mogelijk weg, om naar Budapest te liften. Om een uur of tien begon ik, eerst maar met de duim zodat ik in Kosice zou komen, dat was maar 30KM. Binnen 10 minuten had ik al een lift. Omdat ik eigenlijk eerst naar Kosice wilde, voordat ik mijn plannen veranderde, en het ook nog redelijk vroeg was, besloot ik daar even een paar uur rond te lopen. Het is een heel mooi stadje, maar wel erg klein, maar zeker de moeite waard om eens een dagje te bezoeken. Rond een uur of 1 ging ik weer richting de snelweg. Eerst bij een bushalte gestaan waar ook nog een ander meisje stond, dus ik moest achter haar aanstaan en er stopten, ook voor haar, geen auto's, dus ik besloot maar verder te lopen, meer naar de snelweg. Dat was inderdaad een goed plan, want na tien minuten op mijn nieuwe spot stopte een vrouw van middelbare leeftijd die alleen Slowaaks sprak. Ze zei iets van vijf keer 'Miskolc', dus ik dacht dat ze daar heen ging, dat zou ongeveer de helft van de weg zijn. Ze stopte alleen na 20 km. Blijkbaar ging ze niet verder dus ik schoot er niet veel mee op. Ik had het idee dat ik in the middle of nowhere was. Dat was ook zo, maar het was blijkbaar vlak voor de grens, en dat wist ik niet. Er waren bijna geen auto's, maar toch stopte er wederom binnen 10 minuten een busje met een man die direct naar Budapest ging. Dat ging dus supermakkelijk.
Rond half vijf kwam ik in Budapest aan, eerst maar rondgelopen met mijn backpack, en gewacht tot mijn host Lilli klaar was met werken. Ik kon bij haar twee nachten blijven. Ondanks het feit dat ze de hele dag weg was telkens was het wel heel gezellig, ze was heel leuk. De laatste avond was echt superspacend. Ze had me al verteld dat ze 1 keer in Amsterdam was geweest voor een nacht, en dat ze toen gecouchsurfd had. Ik wilde wel zien bij wie omdat ik benieuwd was of ik haar host kende. Ze liet een foto zien en toen bleek het Bram te zijn (een vriend van me). Dus ik zei ' DUDEE. THATS A FRIEND OF MINE.' Ze had eerder al verteld dat ze die avond naar een stom feest was geweest die avond, in Odeon. Toen viel het kwartje bij mij. Ik ben namelijk ook 1 keer in Odeon geweest, met een feest van de studievereniging, en dat was een avond waar Bram een couchsurfer meehad. Dus ik zei 'OMG WE ALREADY MET OMGGG'. Haha, dat was echt superspacend, omdat we het allebei niet doorhadden en toen viel bij haar ook het kwartje. Supergrappig. Anyway, ik zie haar morgenavond nog eens omdat ik dan meega met haar naar een of ander feest..
Ik heb nu een andere host, via via. Ik had iemand op CS een bericht gestuurd, en zij kon niet, dus vroeg ze het aan een vriendin, maar die kon ook niet, dus die heeft het weer aan een andere vriendin gevraagd en daar ben ik nu. Het is heel fijn dat ik een host heb maar ik heb met haar net iets minder gemeen omdat ik haar niet echt uigekozen heb. Ik denk serieus dat ze de meest saaie persoon is die ik tot nog toe ontmoet.. Maar goed, ze is wel aardig maar gewoon niet mijn persoon of zo. Ik heb in ieder geval een slaapplek. (A) Vanmiddag ontmoet ik de vriendin van de vriendin die ik een bericht stuurde. Ze studeert Nederlands en werkt bij een sightseeingbedrijf, dus ik krijg een gratis tour op zo'n achterlijke bus. Ik heb er normaal een hekel aan, maar het is nu gratis in plaats van twintig euro en ik ben moe, dus ik ga het maar gewoon doen.
Budapest is trouwens fantastisch mooi, er is hier echt te veel te zien en het is zonde dat ik wat minder energie heb dan normaal, maar ik ga vast nog wel eens terug om dan de stad goed te bekijken. Nu loop ik maar gewoon wat rond, al geloof ik dat ik de belangrijkste dingen wel gezien heb. Gisteren ging ik naar het Ludwig Museum, voor Contemporary art, en dat was supervet want er was een tentoonstelling van Robert Capa. Als je niet weet wie dat is moet je het maar even op zoeken want hij was echt supergoed.
Nouja, vrijdag ga ik al weer naar Belgrado, en daar kijk ik best wel naar uit. In de stad is volgens mij niet heel veel te zien, maar ik ben er in het weekend en volgens mij zijn daar best aardige feestjes. Dus ik zie wel.
Waarschijnlijk de meest warrige blog tot nog toe maar als ik alles moet opschrijven ben ik drie uur bezig, en zo goedkoop is internet hier niet. Dus, dagdag!
xoxo
Anyway, ik was bij Warschau. Goed, ik liftte dus met die Hongaar naar Krakau, en dat ging vreselijk. In totaal zijn we 8 uur bezig geweest waarvan we 3,5 uur in een auto zaten. Lang gewacht dus. Maar goed, ik kwam om half tien of zo aan in Krakau dus dat was verder wel oke.
Het was superfijn om weer in Krakau te zijn, ik hoefde eindelijk niet meer eindeloos rond te wandelen om alles te bekijken omdat ik dat al gedaan had. Het enige wat ik gedaan heb is dan ook eh, uitslapen, naar het hostel gaan waar Joanna werkt om te internetten en daar met mensen te praten, en naar Miejsce gaan om Bercherovka te drinken en om met nog meer mensen te praten. Eindelijk niet meer die standaardvragen de hele tijd maar gewoon leuk. Het voelde een beetje als een soort van surrogaatthuis. Of zo.
Goed, ik bleef in Krakau van dinsdag tot zaterdag. Zaterdag wilde ik naar Budapest liften maar ik begon veel te laat, om een uur of 2 en in het begin stond ik op een slechte spot dus ik begon om vier uur pas echt. Dus dat ging nooit meer lukken natuurlijk. Om half vijf maar een lift aangenomen voor 60 km. Daar schoot ik eigenlijk niet veel mee op omdat ik toen om een uur of zeven op de weg stond richting Budapest, in de kou en er reden bijna geen auto's.. Op een gegeven moment stopte er gelukkig een auto, maar die mensen gingen naar Presov. Dat is dus zeg maar de andere kant van Slowakije dan waar ik heen moest (ze hadden de verkeerde afslag genomen), maar ik besloot de lift maar aan te nemen omdat ik dan in ieder geval ergens kwam en zodat ik de volgende dag makkelijker kon liften, omdat er een snelweg was direct naar Budapest vanaf Presov, via Kosice. De mensen waar ik bij in de auto zat waren zo vriendelijk om me bij een cheapass shabby kuthotel te dumpen, dus ik had in ieder geval een slaapplek. Meer kan ik er ook niet over zeggen want het was er vreselijk, sfeerloos, gekke mensen die er bleven en de mensen die er werkten waren echt superonvriendelijk.
De volgende dag ging ik dan ook maar zo snel mogelijk weg, om naar Budapest te liften. Om een uur of tien begon ik, eerst maar met de duim zodat ik in Kosice zou komen, dat was maar 30KM. Binnen 10 minuten had ik al een lift. Omdat ik eigenlijk eerst naar Kosice wilde, voordat ik mijn plannen veranderde, en het ook nog redelijk vroeg was, besloot ik daar even een paar uur rond te lopen. Het is een heel mooi stadje, maar wel erg klein, maar zeker de moeite waard om eens een dagje te bezoeken. Rond een uur of 1 ging ik weer richting de snelweg. Eerst bij een bushalte gestaan waar ook nog een ander meisje stond, dus ik moest achter haar aanstaan en er stopten, ook voor haar, geen auto's, dus ik besloot maar verder te lopen, meer naar de snelweg. Dat was inderdaad een goed plan, want na tien minuten op mijn nieuwe spot stopte een vrouw van middelbare leeftijd die alleen Slowaaks sprak. Ze zei iets van vijf keer 'Miskolc', dus ik dacht dat ze daar heen ging, dat zou ongeveer de helft van de weg zijn. Ze stopte alleen na 20 km. Blijkbaar ging ze niet verder dus ik schoot er niet veel mee op. Ik had het idee dat ik in the middle of nowhere was. Dat was ook zo, maar het was blijkbaar vlak voor de grens, en dat wist ik niet. Er waren bijna geen auto's, maar toch stopte er wederom binnen 10 minuten een busje met een man die direct naar Budapest ging. Dat ging dus supermakkelijk.
Rond half vijf kwam ik in Budapest aan, eerst maar rondgelopen met mijn backpack, en gewacht tot mijn host Lilli klaar was met werken. Ik kon bij haar twee nachten blijven. Ondanks het feit dat ze de hele dag weg was telkens was het wel heel gezellig, ze was heel leuk. De laatste avond was echt superspacend. Ze had me al verteld dat ze 1 keer in Amsterdam was geweest voor een nacht, en dat ze toen gecouchsurfd had. Ik wilde wel zien bij wie omdat ik benieuwd was of ik haar host kende. Ze liet een foto zien en toen bleek het Bram te zijn (een vriend van me). Dus ik zei ' DUDEE. THATS A FRIEND OF MINE.' Ze had eerder al verteld dat ze die avond naar een stom feest was geweest die avond, in Odeon. Toen viel het kwartje bij mij. Ik ben namelijk ook 1 keer in Odeon geweest, met een feest van de studievereniging, en dat was een avond waar Bram een couchsurfer meehad. Dus ik zei 'OMG WE ALREADY MET OMGGG'. Haha, dat was echt superspacend, omdat we het allebei niet doorhadden en toen viel bij haar ook het kwartje. Supergrappig. Anyway, ik zie haar morgenavond nog eens omdat ik dan meega met haar naar een of ander feest..
Ik heb nu een andere host, via via. Ik had iemand op CS een bericht gestuurd, en zij kon niet, dus vroeg ze het aan een vriendin, maar die kon ook niet, dus die heeft het weer aan een andere vriendin gevraagd en daar ben ik nu. Het is heel fijn dat ik een host heb maar ik heb met haar net iets minder gemeen omdat ik haar niet echt uigekozen heb. Ik denk serieus dat ze de meest saaie persoon is die ik tot nog toe ontmoet.. Maar goed, ze is wel aardig maar gewoon niet mijn persoon of zo. Ik heb in ieder geval een slaapplek. (A) Vanmiddag ontmoet ik de vriendin van de vriendin die ik een bericht stuurde. Ze studeert Nederlands en werkt bij een sightseeingbedrijf, dus ik krijg een gratis tour op zo'n achterlijke bus. Ik heb er normaal een hekel aan, maar het is nu gratis in plaats van twintig euro en ik ben moe, dus ik ga het maar gewoon doen.
Budapest is trouwens fantastisch mooi, er is hier echt te veel te zien en het is zonde dat ik wat minder energie heb dan normaal, maar ik ga vast nog wel eens terug om dan de stad goed te bekijken. Nu loop ik maar gewoon wat rond, al geloof ik dat ik de belangrijkste dingen wel gezien heb. Gisteren ging ik naar het Ludwig Museum, voor Contemporary art, en dat was supervet want er was een tentoonstelling van Robert Capa. Als je niet weet wie dat is moet je het maar even op zoeken want hij was echt supergoed.
Nouja, vrijdag ga ik al weer naar Belgrado, en daar kijk ik best wel naar uit. In de stad is volgens mij niet heel veel te zien, maar ik ben er in het weekend en volgens mij zijn daar best aardige feestjes. Dus ik zie wel.
Waarschijnlijk de meest warrige blog tot nog toe maar als ik alles moet opschrijven ben ik drie uur bezig, en zo goedkoop is internet hier niet. Dus, dagdag!
xoxo
Abonneren op:
Posts (Atom)