Dag 20 - Tallinn

I made it! Maar dat duurde op zich wel even.

Gister ging ik om ongeveer half twaalf weg bij mijn host om naar het noorden van Riga te gaan met het openbaar vervoer om daar te beginnen met liften. Ik had op internet opgezocht wat een goede spot was en daar kwam ik om een uur of 1 aan. Toen ik aankwam lopen zag ik al een jongen van vijftien met zijn duim omhoog staan. Op het moment dat ik hem zag was hij al weer weg omdat hij al in een auto gestapt was. Dat ging snel, dus dat was mooi. Toen ik besloten had waar ik ging staan en mijn bordje had gemaakt met "EST" erop kon ik ook beginnen. Na twee minuten stopte er al een auto (door mijn stralende glimlach). De beste man sprak alleen geen Engels, en ik wilde ook niet de eerste de beste lift aannemen, dus ik wees zijn aanbod af. Hij kon me ongeveer zeventig kilometer ver brengen, dus achteraf had ik het best kunnen doen, maar dat wist ik ook niet van te voren.
Vervolgens gebeurde er een kwartier vrij weinig, behalve dan dat er twee meisjes bij kwamen die voorkropen en voor me gingen staan, niet zo netjes, maar ik had ook geen zin om er heen te lopen om te zeggen dat ze achter me moesten gaan staan, omdat dat ook geen zin zou hebben, want twee meisjes zijn altijd in het voordeel. Er stopte inderdaad een auto voor hun maar zij hadden die lift niet nodig, dus dezelfde auto stopte voor mij, en kon me wederom zeventig kilometer ver brengen. Deze keer accepteerde ik hem wel want ik stond inmiddels al een half uur. Bizarre gast,typisch Oost-Europees, een kortgeschoren kop en een oude BMW. Hij was wel chill verder want ik hoefde nauwelijks zelf te praten, hij praatte eerst de hele tijd over de economie van Letland en dat het zo slecht was allemaal en dat het nooit beter zou worden, waarop ik maar een beetje "uhuh"'de, en vervolgens praatte hij de hele tijd over auto's, waarover ik al helemaal niets te zeggen heb. Ik had hem gevraagd me af te zetten bij het laatste tankstation waar hij langs kwam, maar door al die reteinteressante gespreksonderwerpen was hij dat vergeten dus ik moest het doen met een bushalte. Geen ideale plek, dus ik stond daar dan ook een uur. Het was inmiddels al half vier of zo dus ik vroeg me af of ik het wel ging redden. Na een uur kwam er een bus langs, en ik vroeg aan de buschauffeur of die naar Salacgriva zou gaan, omdat ik wist dat daar een goede plek was om door te liften. Dat was niet zo, maar toen de bus wegreed kwam er gelijk daarna iemand aan rijden die voor me stopte. Hij kon me niet ver brengen, 20 kilometer maar ik was op dat moment al blij dat ik in ieder geval weer ietsjes verder zou komen. Aardige gast, hij was sound engineer of iets dergelijks en was onderweg van Riga naar zijn huis, ergens op het platteland. Onderweg nam hij nog een andere lifter mee die maar drie kilometer hoefde (ik heb over de hele dag serieus iets van 12 lifters gezien, echt bizar veel vergeleken met Nederland). Hij was zo vriendelijk om me naar Salacgriva te brengen, naar het tankstation waar ik heen wilde, terwijl hij daar zelf niet heen hoefde, superchill. Het tankstation was inderdaad een goede plek (vlak voor de grens), ik sprak eerst mensen aan die naar Tallinn gingen, die hadden helaas geen ruimte maar dat was wel echt superchill geweest. Daarna reed een man weg van het tankstation en ik hield mijn bordje met EST omhoog en hij gebaarde dat ik naar hem toe kon komen. Hij ging naar Parnu. Ik wist niet zeker of het een goed idee was omdat ik op internet las dat Parnu echt verrot is als je verder wil liften, maar het was wel de helft van de afstand die ik nog moest afleggen.. Ik ging dus maar mee, hij nam ook nog een of andere gare man van een jaar of vijftig met een grote snor en weekendtas mee. Volgens mij was het een Rus, hij zat de hele tijd te bellen en het klonk Russisch. Hij deed zaken met Rotterdam, Amsterdam en Antwerpen, met Cargoships en dergelijke. Juist ja. Ik vroeg hem mij af te zetten bij een tankstation voor Parnu, omdat ik hoopte dat mensen die verder zouden reizen dan Parnu daar zouden gaan tanken. Ik heb daar zo'n twee uur gestaan. Inderdaad waren er mensen die naar Tallinn gingen, ik zag een Finse auto met een man en vrouw van middelbare leeftijd dus ik dacht Bingo, alleen toen ik vroeg of ze nog een plek over hadden kreeg ik een "no we don't have any room sorry', terwijl hij naar een lege achterbank wees. Best zuur. Na twee uur besloot ik dat dit echt, echt niet ging werken dus ik begon te lopen terwijl ik de borden naar Tallinn volgde. Na een half uur lopen stopte er opeens een auto naast me. Er zat een jongen aan het stuur en zijn vader, gok ik, zat naast hem. Hij vroeg aan me of ik aan het liften was, waarop ik antwoordde dat dat inderdaad het geval was. Vervolgens bood hij aan om me naar een betere plek te brengen, en dat sloeg ik natuurlijk niet af, omdat ik het lopen wel zat was en geen idee waar ik heen moest. Ik las op internet al dat mensen in Estland het supertof vinden als ze buitenlanders zien, en al helemaal backpackers en dat is ook echt zo. Hij vroeg allerlei dingen en was dus ontzettend behulpzaam. Ik bedoel, wie stopt er nou zomaar naast iemand om hulp aan te bieden? Tien minuten verder stond ik inderdaad op een goede plek, langs de weg vanuit Parnu direct naar Tallinn. Na vijf minuten kwam er een auto langs waarin de mensen wel heel hard moesten lachen en aan het zwaaien waren, en een meisje achterin drukte haar papier met TALLINN erop geschreven tegen de ruit aan. Zij had dus al een lift, en dat gaf me alleen maar meer moed. 25 minuten later stopte ook voor mij een auto, met een man erin die inderdaad ook naar Tallinn ging. Ik was gered! Na drie uur in Parnu was het al half acht dus het was ook zeker wel tijd dat ik mijn laatste lift had. Hij sprak helaas niet zo goed Engels, of eigenlijk vrijwel niet, dus veel kwam er niet van praten, maar ik weet in ieder geval dat hij kunstenaar was en sculpturen maakte. Hij was heel aardig, hij bracht me helemaal naar het busstation in Tallinn zelf, dus ik kon vanaf daar gelijk de bus pakken naar mijn host, dus dat was erg efficient.

Het enige probleem was dat mijn telefoon blijkbaar kuren heeft. Hij zei telkens dat het nummer niet correct was, van mijn host, dus ik kon niet bellen om te zeggen dat er was. Ik had zelf per ongeluk blijkbaar ook niet het goede nummer gegeven dus ik kon niet communiceren. Toen maar via mijn moeder laten weten dat ik er was, alleen ik kon haar op een gegeven moment ook niet bereiken. Ik krijg of de melding dat het nummer niet correct is, of dat er een Call Barrier is, of zo. Vet vaag. En het was superkut want ik stond gisteravond dus om half tien in het pikdonker in the middle of nowhere, geen verlichting, een half uur buiten Tallinn en ik wist niet eens of er nog een minibus terug zou gaan naar de stad, dus ik was al bang dat ik in het bushokje moest gaan slapen of iets dergelijks.. Gelukkig belde mijn host opeens (het nummer wat ik had was dus wel correct :s) en ze kwamen er bijna aan. Nouja, daar was ik dus best wel blij om en zo. Uiteindelijk was er dus niet echt een probleem, al moet ik wel uitzoeken wat er mis is met mijn telefoon.

Het liften was dus erg leuk, en ik heb al besloten dat ik donderdag naar Tartu ga voor 2 nachten, dus donderdag lift ik vanaf Tallinn naar Tartu, dat is maar 200 kilometer dus dat zou snel moeten gaan, en dan heb ik vrijdag om Tartu te bekijken en dan lift ik zaterdag weer terug naar Letland of Litouwen, afhankelijk van hoe ver ik kom.

Nou, dagdag!

xoxo